Trailrunnen in Albanië? Juist. Het land dat pas sinds de jaren negentig, na het vallen van het communistische regime van dictator Enver Hoxha, weer makkelijker toegankelijk is. Een land dat bij velen nog onbekend is, hoewel langzaam maar zeker meer toeristen de weg er naartoe weten te vinden. Niet in de laatste plaats doordat Albanië mooie stranden herbergt en je er vooral ook een prachtige ongerepte natuur met vele bergen vindt. Een land dat zich dus leent voor actieve outdooractiviteiten en zeker ook voor trailrunnen. Trailrunnen is hier alleen nog zo goed als onbekend. Hoewel, Trailrunning Albania organiseert jaarlijks een aantal evenementen om trailrunnen in Albanië op de kaart te zetten. In Albanië ben ik echter geen gelijkgestemden tegengekomen en was ik vooral op mezelf aangewezen.
Trailrunnen in Albanië
Albanië is een geweldig land voor allerlei outdoor activiteiten. Zo is de Balkan Trail een grote aanrader. Zelf heb ik tijdens mijn reis door Albanië ook een aantal hikes gemaakt (waaronder de prachtige hike over de Valbona Pass) en trailruns gedaan. Één van de meest mooie en avontuurlijke was de trailrun in Nationaal Park Tomorr. Dit park ligt vlakbij de UNESCO erfgoed stad Berat en wordt gekenmerkt door Mount Tomorr, die met zijn 2.417 meter hoogte bijna altijd te vinden is. Tijdens mijn verblijf in Roshnik, midden tussen de wijnvelden en olijfvelden, besloot ik zelf een trailroute via Strava uit te zetten. Uitgestippelde routes zijn er in Albanië namelijk vrijwel niet te vinden.
Tussen de olijfvelden
De route begon met een flinke afdaling over weggetjes bedekt met losse stenen. Meteen ging de trailrun focus dus aan. Met aan weerszijden olijfvelden, granaatappelbomen, druivenranken en een warme zon had ik meteen een Mediteraanse trailfun focus te pakken. Onderaan de afdaling, bij het bereiken van een kleine rivier, maakte ik de eerste “moet ik hier nou links of rechts?” keuze. Een blaffende hond deed me eraan herinneren dat deze nogal waakzaam kunnen zijn en hun schapenkuddes goed beschermen. Oppassen dus. Nationaal Park Tomorr zou trouwens ook het leefgebied van bruine beren en wolven zijn, maar mij was verzekerd dat je die vrijwel zeker niet tegen zou komen. Toch maar oppassen.
Tekenen van leven
Rechtsaf bleek de goede keuze te zijn. Vlak daarna moest ik volledig vertrouwen op mijn Garmin horloge, want de telefoon had geen bereik meer. Na een flinke eerste klim bereikte ik het dorpje Mimias. Enkele huizen, varkens en kippen waren het enige teken van leven. Geen mens te bekennen. Mount Tomorr torende vanuit bijna ieder oogpunt boven alles uit. Na het dorpje dook ik weer de olijfvelden in. Tussen de olijfvelden door viel Berat, en een bijna opgedroogde rivier, in de verte te zien. Om me heen niets meer dan stilte. Totdat ik Vodicë bereikte, ben ik niemand tegengekomen. Temidden van deze prachtige natuur en rust waande ik me echt alleen op de wereld. Na het doorkruisen van de olijfvelden kwam ik in Vodicë uit. De verbaasde mensen, die een vreemde met trailrugzak, trailstokken en een bezweet voorhoofd tevoorschijn zagen komen, zwaaiden me vriendelijk toe. Ook de dame van de kleine buurtwinkel, waar ik een flesje water kocht, verwelkomden me hartelijk.
Navigeren voor gevorderden
Na het verlaten van de enigszins bewoonde wereld, begon het navigeren voor gevorderden pas echt. Mijn horloge probeerde me steeds naar de goede weg te leiden, maar omdat er steeds veel paden te kiezen waren en deze bovendien vaak dichtbegroeid, was dat niet altijd even makkelijk. Grote stenen, doornstruiken en toch weer die stilte. Dat was mijn decor. Op enig moment moest ik linksaf, maar dat leek onmogelijk. Het hele pad was zo goed als dichtgegroeid. Dus maar voor rechtdoor gekozen. Uiteindelijk zou ik dan weer op het juiste pad uit moeten komen. Op die weg kwam ik een nieuwsgierige schildpad tegen, die leven daar blijkbaar ook. Beter een schildpad dan een wolf dacht ik nog. Het verre geluid van een eenzame tractor wees me de weg en zorgde er inderdaad voor dat ik het pad weer kon vonden.
Via de vele technische single tracks bereikte ik, na een flinke klim, weer een dorpje. Zo mogelijk nog dunbevolkter dan het eerste dorpje dat ik tegenkwam. Een oude man keek verwonderd en vroeg me (denk ik) wat ik hier deed. Ik kon het niet ontcijferen en probeerde duidelijk te maken dat ik aan het trailrunnen was. Aan taal en lichaamshouding viel af te lezen dat deze mensen nog niet met dit begrip bekend waren.
Een nieuwsgierige schildpad Kiezen uit vele single tracks
Via de rivier naar het eindpunt
Na deze korte stop ging de route verder bergop, waar ik weer enkele huizen, maar geen mensen tegenkwam. Mijn water raakte op en in deze warmte was dat niet wat je wilt. Toch zou ik bijna weer bij diezelfde rivier uit moeten komen waar ik de eerste “links of rechts?” keuze moest maken. Tussen een nieuwe portie wijnvelden zette ik een flinke afdaling in, waarna ik na een tijdje inderdaad bij diezelfde rivier uitkwam. De Dukova rivier, zoals me later werd verteld.
Wederom een stukje niemandsland. Alleen het geluid van rustig stromend water. Bij de rivier nam ik nog even een korte rustpauze voordat ik aan de laatste klim terug naar het startpunt zou beginnen. Via de oevers vervolgde ik mijn weg en kwam ik na een poosje terecht bij het pad dat ik herkende van de blaffende hond aan het begin van de route. Na de laatste klim kwam ik terug bij de plek waar ik verbleef. Een blik over mijn schouder legde het gevoel waar deze hele trail om draaide nogmaals vast: rust, prachtige natuur en afgelegen plattelandsleven. De man met het paard, die ik omhoog tegenkwam, versterkte dat alleen maar meer.
Albanese keuken als beloning
Na 24 kilometer en 930 hoogtemeters eindigde hier een van mijn Albanese trailavonturen. Albanië, en zeker ook Tomorr National Park, herbergt een prachtige en nog onontdekte omgeving. Je kan hier in Albanië trailrunnen, zoals trailrunnen bedoeld is: actief genieten van al het moois dat de natuur ons te bieden heeft. Als beloning werden later die avond allerlei verse gerechten uit eigen tuin voorgeschoteld.
