Met drie man zitten we met een glimlach op ons gezicht in de auto. De zon schijnt. Er is een strakblauwe hemel. Ideale omstandigheden voor wat komen gaat. We rijden richting het drielandenpunt in Vaals en parkeren op het hoogste punt van Nederland: de Vaalserberg. 332,4 meter boven NAP. Niet om de toerist uit te hangen. Wel om als trailrunner deel te nemen aan de Heuvelland Marathon. Er volgt straks een trailrun van 42,195 kilometers door het hooggebergte van Nederland. Hoeveel pijn gaan die doen?
Trailrun vanaf het hoogste punt in Nederland
3…2…1… GO! De omroeper van organisator Bearsports brengt de menigte op gang. Schuifelend komen Floris en ik in beweging. Wanneer we de officiële startlijn overgaan, drukken we braaf op onze Garmin-horloges. Een piepje (van de Garmin Fenix) en een trilling (van de Garmin Venu) en de marathon is gestart. Aan het begin van zo’n trailrun is het altijd zoeken naar je tempo. Zeker als je niet in het startvak een positie vooraan hebt ingenomen. De kans is groot dat je dan tussen trailrunners loopt die een ander (langzamer) tempo voor ogen hebben. Dat is ook nu het geval. Als Hermann Maier tijdens de Super-G, vinden we slalommend alsnog een weg naar voren. Zo komen we in ons eigen ritme en rennen we de bossen in.
Sprintend omhoog
Zoals verwacht zijn de eerste meters vooral naar beneden. Toch verschijnt er al snel een serieuze pukkel op onze route. De eerste plek waar het kaf van het koren wordt gescheiden. Waar sommige deelnemers uit voorzichtigheid omhoog wandelen. En waar andere deelnemers uit onverstandig enthousiasme de kans pakken om eens lekker hard omhoog te rennen. Tot die laatste categorie behoor ik. Met de tong op mijn knieën bereik ik de top. Puffend, maar met een glimlach, wacht ik boven geduldig op mijn verstandigere hardloopbuddy. Samen trailrunnen we verder de heuvels in.
Limburgse wijn als sportdrank
De eerste verzorgingspost is in Vijlen. Door de lokale (en trotse) autoriteiten bestempeld als het enige bergdorpje van Nederland. Voor mij staat het vooral bekend om Wijndomein St. Martinus. Heerlijke wijnen van Nederlandse bodem op een prachtige locatie. Een wijnproeverij of gewoon even een wijntje daar, is zeker aan te raden. Wandelen in de directe omgeving is een genot. Trailrunnen trouwens ook. Niet zo gek dus, dat de route van de marathon direct langs de wijnranken van het wijndomein loopt. Dat wetende, is het best jammer dat we aan het trailrunnen zijn. Alcohol is tot op heden nog niet erkend als sportdrank. Kijkend naar het psychologische effect van een goed glas wijn, is daarover te twisten. Maar ja, ook in Vijlen helaas geen wijn bij de verzorgingspost. Wél sinaasappels, sportdrank en water. Ook lekker…
Vers bloed tijdens de trailrun
Kilometer voor kilometer komen we dichter bij de helft van de marathon. Mentaal een mooi richtpunt. Vandaag is dat voor mijn hardloopbuddy fysiek ook het eindpunt. Dat is niet vanwege de spreekwoordelijke man met de hamer. Ook al was ik het laatste stuk meer prestatiecoach dan trailrunner (graag gedaan, Floris). Maar, hij heeft zichzelf tijdens de trailrun tot de limiet gepusht. En er overheen, getuige zijn bebloede handen. Opgelopen tijdens een klassieke struikelpartij over een standvastige boomstronk. Op de helft van de marathon wordt het stokje (in dit geval: een startnummerband) overgenomen door Pierre. Juist ja, de derde persoon in de auto. Beide heren zijn directeur bij de Oostwegel Collection, een unieke (Limburgse) verzameling van prachtige hotels en restaurants. Ze lopen als duo en daarmee per persoon een halve marathon. Vorig jaar liepen ze nog een kwart marathon (als viertal). Zullen ze volgend jaar de hele marathon lopen?
Verzorgingspost als obstakel
De blik in zijn ogen vertelt me dat Pierre ijverig is. Dat hij staat te popelen om de kilometers op te vreten. Ik zeg hem dat hij lekker moet gaan en dat ik hem straks wel weer tegenkom. Straks, blijkt een rekbaar begrip te zijn. Ik vul ondertussen mijn bidons bij de verzorgingspost. Het zijn van die flexibele bidons, die snel in je trailrunbackpack kunnen worden geschoven. Ook snel blijkt een rekbaar begrip te zijn. Ik vul de bidons wat gehaast, want wil rap weer de trailrun voortzetten. Dat blijkt een averechts effect te hebben op mijn gewenste hervatting van de marathon. Ik sta te stuntelen om de bidons op hun plek te krijgen. Springend zet ik de zwaartekracht in als mijn reddende engel. Na een soort HIIT-training en wat bevreemde blikken, lukt het en ben ik na een te lange pauze weer aan het hardlopen.
Jagen op mijn trailrun-prooi
Met een hongerig gevoel, race ik de heuvels in. Op zoek naar mijn in zwartgeklede hardloopbuddy. Met de vergezichten in het heuvelland zal ik mijn stip op de horizon vast snel in het vizier krijgen. Dat valt vies tegen. De ijverige blik bij het wisselpunt was een teken aan de wand. Hij heeft er zin in. En dat leidt tot een lange achtervolging. Uiteindelijk grijp ik mijn prooi rond de 25 kilometer. Na wat stille, eenzame kilometers vinden we het beiden prima om de volgende kilometers te beschouwen als een vrijdagmiddagborrel. Deze keer zonder de alcohol, maar wel met de gezelligheid.
Onze wegen scheiden
We zijn 35 kilometer onderweg. Pierre gaat over zijn grenzen heen vandaag en dat is knap. Tot dusver had hij niet verder dan 12 kilometer hardgelopen. Ondertussen staat de teller bijna op 15 kilometer, zijn er enkele pittige heuvels geweest én zijn er nog 7 kilometer te gaan. Onze vrijdagmiddagborrel is ten einde. De energie wordt alleen nog maar ingezet om de benen draaiende te houden. Een blik op mijn horloge zegt me dat we nog ongeveer een half uur te gaan hebben. Als ik mijn best doe kan ik misschien nog binnen vier uur binnen zijn. Wil ik dat? Vindt Pierre dat ok? Pierre geeft toestemming en ik vlieg uit de startblokken.
Haastige spoed is zelden goed
Twee kilometer later laat mijn linkerknie van zich horen. Hij is erg duidelijk. Het gaat hem te snel. Hij wil niet meer. Gedwongen bouw ik mijn tempo af tot een lekker tempo. De laatste kilometers gaan dan ook goed. Ik neem ongeveer een kilometer lang een andere deelneemster op sleeptouw. Ik loop een strak tempo, geef haar mentaal een beetje rust. Na bedankt te worden voor bewezen diensten, scheiden onze wegen. De finish is in zicht en ik voel me prima. Ik passeer lachend de finishlijn, krijg een medaille uitgereikt en zie dat ik 4 uur, 8 minuten en 47 seconden heb mogen genieten van het prachtige heuvelland.
Heuvelland is genieten
De vele bossen, de singletracks, de heuvels, de vergezichten, de stilte. Het heuvelland is voor de outdoor liefhebber een van de mooiste bestemmingen in Nederland. Deze keer was trailrunnen mijn excuus om te mogen genieten. Een volgende keer kan dat zomaar hiken of mountainbiken zijn. Misschien wel de Dutch Mountain Trail? Redenen genoeg om het Limburgse Heuvelland te bezoeken. Wat wordt jouw excuus?
