Iran heeft de trip doen veranderen. Het voelt niet als zomaar het volgende land waar ik binnenrijd. Het is een andere wereld en ik heb mijzelf nog nooit zo vergist in wat voorafgaand mijn oordeel was over deze wereld. Iran is zonder twijfel het mooiste en meest gastvrije land waar ik ooit ben geweest. In totaal heb ik vier weken door Iran kunnen reizen. Hierbij heb ik zoveel meegemaakt dat ik mijn ervaringen moet verspreiden over twee delen. En nog steeds veel moet weglaten. Bij deze Iran Part 1. (Heb je het vorige deel van de reis gemist die vind je hier!)
Welcome in our beautiful Iran
Na de laatste koude en regenachtige bergen van Armenië komt de grens van Iran in zicht. Je ziet het meteen, dit is een ander kaliber grens. Ik word warm ontvangen door een groep soldaten die mij thee en sigaretten aanbieden. Samen lopen we langzaam het papierwerk door. Alles is in orde. Na drie uur hoor ik de verlossende woorden: Welcome in our beautiful Iran, my friend. Ik krijg een knuffel van de mannen en wordt binnengelaten. Op de motor rijd ik door de grote poorten van Iran.
Ik had vernomen dat de enige optie om de Iraanse munt te bemachtigen aan de grens was (later blijkt dit onzin te zijn) dus besluit ik eerst mijn geld te wisselen. De Iraanse muntsoort, oftewel de Iraanse liar, ligt zwaar onder vuur. Afgelopen jaar is de koers al meerdere keren ingestort en is het land zelf overgestapt op een zwarte markt in de handel van de munt. De normale koers is 25.000 rial voor €1. De koers van de zwarte markt is 140.000 rial voor €1. Zelfs bij de officiële wisselkantoren wordt de koers van de zwarte markt gehanteerd. Ik wissel €400 in, wat betekent dat ik 56 miljoen rial meekrijg. Ze moeten de hele kluis leeghalen. Ik loop naar buiten met een boodschappenzak vol geld.
Kippenvel
Zodra ik Iran binnen rijd is alles mooi. Heel mooi! De bergen zijn hoger, de wegen zijn beter, de lucht is frisser en het landschap is van een andere planeet. Ik kom eerlijk gezegd ook wel op het mooiste moment Iran binnen. Het golden hour, oftewel zonsondergang. Langzaam glipt de zon achter het eindeloze woestijn weg. Alles krijgt die rose achtig gloed en de lucht maakt plaatst voor de meest heldere sterren die je ooit gezien hebt. Ik rijd met kippenvel en tranen in m’n ogen het land binnen.
‘Into The Wild’
De eerste stad waar ik overnacht is Tabriz, de op drie na grootste stad van Iran. Het is al laat wanneer ik aankom en ik kan geen slaapplek vinden. Hostels kom je hier niet meer tegen. Je moet het hebben van een guesthouse of een hotel. Na lang zoeken vind ik een guesthouse waar ik voor vier dollar kan overnachten. Ik slaap in een kamer van 2 bij 2 zonder ramen, het stinkt er overal naar schijt, maar het doet me niks. Ik ben compleet gesloopt maar volledig voldaan.
Op het moment dat ik wil gaan slapen zie ik iemand in de deuropening staan. Ik heb tot dusver nog geen enkele andere reiziger in Iran gezien, dus ik ben vrij verbaasd als ik een lange blanke gast die qua uiterlijk al vrij veel op mij lijkt aantref. We raken in gesprek en hebben een klik. We praten voor uren en het wordt mij vrij snel duidelijk dat deze gast, die Marius heet, lak heeft aan alle reisadviezen. Hij is liftend vanuit Denemarken naar Iran gekomen, waarbij hij door de meest complexe gebieden is gegaan en op de meest obscure plekken heeft geslapen. Gedurende mijn reis kom ik Marius nog vaak tegen, soms bij toeval, soms afgesproken. We worden goede vrienden, hij inspireert me. Hoe hij me inspireert, lees je hier in mijn interview met hem.
Ik verblijf 3 dagen in Tabriz waarbij ik veel met de locals en Marius optrek. Verder kom ik dit weekend geen enkele andere reiziger tegen. In tabriz bevindt zich de grooste bazaar van de wereld. Met meer dan 10.000 overdekte marktkramen kun je hier letterlijk alles krijgen. Het mooiste is de voedselafdeling. Ik loop er twee dagen rond, proef alles en leer veel over alle soorten kruiden en specerijen van het midden-oosten. Op Maandag reis ik verder Iran binnen en zet ik koers richting de hoofdstad Teheran, dat op ongeveer 700 kilometer ligt. Ik doe hier twee dagen over, waarbij ik overnacht in Zanjan.
Couchsurfing
Ik krijg erg veel uitnodigingen op Instagram om bij mensen thuis te overnachten. Zo ook in de plaats Zanjan. Ik word hier uitgenodigd door Ben. Een 30 jarige Iraniër met een eigen bedrijf in bergsport. Als ik aankom word ik door z’n hele vriendengroep ontvangen bij de afgesproken locatie. Iedereen is blij me te zien en er wordt me de hemd van het lijf gevraagd. Ben heeft die avond een feest in zijn huis georganiseerd waarbij we met ze allen barbecuen en zelfgestookte wodka drinken. Alcohol is ten strengste verboden in Iran dus meerdere keren komt er een alcohol dealer langs voor de wodka. We gaan tot een uurtje of drie door, waarna ik instort op de bank. De volgende ochtend zitten we allemaal met een flinke kater aan het ontbijt. Top avond, maar ook weer blij om on the road te zijn.
The President
In Iran word ik benaderd alsof ik de president ben. Waar ik ook stil sta met de motor, voordat ik het door heb staat er een groep mensen om me heen. Iedereen wil op de foto of me de hand schudden. Als ik stil sta naast een doorgaande weg stoppen er letterlijk auto’s waar families uitkomen die op me af komen gerend. Mensen die minuten lang naast me komen rijden en uit het raam hangen. In het begin is het leuk, maar later wordt het te vermoeiend. Met name op het einde van de dag als ik vele kilometer achter de rug heb, kan ik er moeite mee hebben als iedereen me aanspreekt. Ik besluit dan ook al na de eerste paar dagen alleen nog maar stil te staan op plekken waar niemand is.
Vrijbuiters
Terwijl ik vanuit Teheran bezig ben met het plannen van hoe mijn route door Iran gaat verlopen, loop ik Chila tegen het lijf, Chila is een Portugese vrijbuiter die met haar bus de wereld rond gaat. We raken in gesprek en hebben een klik. Ik vertel haar over mijn plan om de volgende dag naar de woestijn te rijden en een paar dagen te gaan kamperen. Ze vertelt me dat ze samen met een groep andere doorgewinterde avonturiers de volgende dag naar de woestijn ging rijden. Dezelfde avond sluit ik me nog aan bij de groep. We vertrekken de volgende middag rond 4 uur, het plan is om naar een rave party in de woestijn te gaan. We hebben nog niet de exacte locatie, maar weten in grote lijnen hoe we moeten rijden. Het idee was 6 uur rijden, zodat we om 10 uur ’s avonds aankomen.
‘Ik ga deze avond niet snel meer vergeten’
Om 10 uur ’s avonds zitten we in een wegrestaurant ergens tussen Teheran en Esfahan. We krijgen de locatie door en het blijkt nog 500 kilometer rijden te zijn. Normaal doe ik twee dagen over deze afstand maar besluit het dit keer in een keer te proberen. We rijden door de nacht heen, het is ijskoud en halverwege raak ik de groep kwijt. Ik neem een verkeerde afslag en probeer het op te lossen via een andere weg waardoor ik dieper de woestijn in rijd. De stress schiet in mijn lichaam, waardoor ik nog verder verdwaal.
Ik besluit de motor stil te zetten, ik moet even rustig worden. Dit lukt niet, ik sta midden in de woestijn en het is twee uur ’s nachts, pikdonker en -2 graden. Ik heb mijzelf in een situatie gebracht waarvan ik probeerde dit te allen tijde te voorkomen. Mijn telefoon is uitgevallen en mijn gps heeft geen bereik. Ik rook een peuk op en ga naast mijn motor zitten. Langzamerhand kalmeer ik en bewonder ik de sterren. Ik heb de sterren nog nooit zo helder gezien en als je goed kijkt zie je de melkweg. Na een kleine tien minuten besluit ik verder te rijden met het voornemen op deze weg te blijven, want die zal toch ergens op moeten uitkomen. Een uur later bereik ik de bewoonde wereld, vind ik bereik en krijg ik het voor elkaar de groep terug te vinden.
Geheime rave
De geheime rave was onder de aandacht gekomen van de politie, waardoor de locatie werd veranderd naar een grote tuin. Gelukkig niet te ver van de oorspronkelijke locatie. We komen 5 uur ‘s ochtends aan. Een grote tuin met 150 mensen, eten, vuren, muziek, thee en alcohol tref ik aan. We zitten er allemaal flink doorheen, want het was een pittige nacht. Maar dit maakt veel goed. We sluiten aan bij de kampvuren en laten ons opnemen door de menigte. Het contrast tussen het verloren angstige gevoel wat ik een paar uur daarvoor in de woestijn had en het warme ontvangen gevoel wat ik op de rave heb, doet me goed. Het is bijzonder om hier te zijn.
Dit soort dingen zijn ten strengste verboden in Iran, maar de bevolking blijft de behoefte houden voor deze vrijheid. Ik zie dan ook alleen gelukkige mensen om mij heen. Het draait niet om dronken of high worden. Het gaat er bij deze mensen om dat ze zich vrij voelen. Het is 6 uur ’s ochtends en we zien dansend de zon opkomen. Het wordt duidelijk in wat voor omgeving we zitten. We zitten in de woestijn en alles wordt mooier. Ik ga deze avond niet snel meer vergeten.
Mohammed
Samen met de groep waarmee ik richting de rave ging, verblijf ik een tijd in de woestijn waarbij we overnachten bij Mohammed. Een Iraanse man die ons alles leert over de gewoontes en charmes van het leven in de Iraanse woestijn. We hebben allemaal de tijd van ons leven. Stuk voor stuk aan het pieken. We zien elke dag de zon op en onder gaan. Als we niet bij Mohammed slapen, dan slapen we in de woestijn, onder de sterren. In de nachten kan hier de temperatuur tegen het vriespunt liggen, dus we bouwen de grooste vuren. We drinken geen alcohol en gebruiken geen drugs, maar het lijkt alsof iedereen dag in dag uit high is. High van geluk, high van vrijheid.
Next..
Iran samenvatten is niet te doen. Dit is een fractie van wat ik allemaal heb meegemaakt. In het volgende deel vertel ik over de ontmoetingen met mede overlanders, het magische Esfahan, Shiraz en de paradijselijke eilanden in de Perzische golf. Ook neem ik je mee naar de aanloop van Pakistan, het land waar je nu vooral als Nederlander echt helemaal niks te zoeken hebt.
https://www.instagram.com/p/BqPniMtn_vv/
https://www.instagram.com/p/BqITPEZH4j3/
https://www.instagram.com/p/BqRYY9Tnkt8/
