De tweede week van mijn reis is begonnen. Nu mijn vader weer terug is in Nederland en ik steeds dieper Oost-Europa in rijd heb ik het gevoel dat ik ook écht van start ben. Ik ben vrijdag in München blijven hangen. Enerzijds omdat deze stad enorm interessant is, anderzijds omdat ik een interview had met een motorshop waar ik op moest wachten. Toen het interview erop zat en het weer was opgeklaard ben ik op de motor gesprongen. Eerst de stad uit richting het platteland en vervolgens richting de Alpen.
Een muur van bergen
Ik was net een uurtje onderweg toen ik ze voor mij op zag duiken: de Alpen. Ik reed vanuit München richting Villach, gelegen in het oosten van Oostenrijk. Dit was heel indrukwekkend. Een muur van bergen afgetopt met witte punten. Ik reed langzaam de hoogte in en ik ben in één ruk in vijf uur door de Alpen getrokken. Dit was echt genieten. Eenmaal aangekomen in Villach viel mij op dat dit dorpje heel populair is onder de chopper rijders. Overal zag je het merk Harley Davidson, zowel winkels als motoren. BMW is niet heel geliefd onder de Harley rijders. Hier en daar voelde ik dan ook wat blikken. Na een nachtje in het meest verschrikkelijke hostel ooit ben ik snel verder gegaan. Koers: Slovenië.
Triglavski National Park
Als ik aan Slovenië dacht, dacht ik vooral aan grijs en grauw. Een typisch Balkan beeld, althans voor mij dan. Maar niks is minder waar. Ik ben zo verast door dit land. De eerste 100 kilometer heb ik door het Triglavski National park gereden. Ik heb al best wat parken in mijn leven gezien maar dit oversteeg al mijn verwachtingen. Ik was rond acht uur ’s ochtends middenin het park. Bergen, sneeuw, grote meren en enorme bossen lopen in elkaar over. Dwarrelend over de haarspeltbochten van 500 meter tot 1000 meter hoogte, keer op keer. Ik heb enorm genoten en zou hier zo weer willen rijden.
Follow the sun
Het weer was de afgelopen week onvoorspelbaar en regenachtig. Inmiddels heb ik toch flink wat kilometers in de regen afgelegd dus heb ik besloten een oude reiswijsheid toe te passen: follow the sun. Ik zet dus koers naar het zuiden. Ik besloot om naar de Italiaanse kust te rijden, zon zal ik daar hoe dan ook krijgen. Aan het einde van deze dag kom ik aan het in dorpje Trieste. Een leuke badplaats met goede hostels. Ik begin aan de prijzen van de hostels te merken dat ik het westen achter me laat.
Vanuit Italië trok ik vervolgens Slovenië in, Ljubljana om precies te zijn. Dat is de hoofdstad. Ik sliep in het hostel Vila Veselova. Een statig oud gebouw in het centrum van Ljubljana. De eigenaar was een bekende architect en dat is terug te zien aan het gebouw. Ik slaap op een slaapzaal met een stuk of tien andere reizigers. De prijs is veertien euro per nacht, helemaal top. In de avond werd er flink gedronken en mensen kwamen met sterke verhalen. Ik spendeer drie dagen in dit hostel omdat het een heel fijne plek is. Toch zijn hostels vaak ook chaotisch en krijg je niet snel de rust die je na het rijden af en toe wel nodig hebt. Dus ik besluit verder te gaan. Voordat ik vertrek maak ik nog een ritje naar Lake Bed. Dit is dé toeristische hotspot maar heel indrukwekkend.
Het sprookjesbos
Ik vervolg mijn reis richting Kroatië. Hier passeer ik de eerste serieuze controlepost. ‘Passport please!’ De mannen in pak kijken vrij serieus. Na een korte babbel en een peukie met de agenten rij ik weer weg. Kroatië is prachtig. Het is er rustig en de wegen zijn clean. Met clean bedoel ik geen vangrails, strepen, borden of andere poespas. Gewoon asfalt en bochten. Daarnaast heb ik het zonnetje waar ik zo naar verlangde. Ik rij nu ondertussen al drie dagen in de zon en dat bevalt me uitstekend. Ik reis af naar Plitvice National park. Dit is het mooiste nationale park van Europa. Ik slaap hier in een tent, voor de eerste keer tijdens deze reis.
De hele dag en nacht in de natuur zijn bevalt mij heel erg goed. Ik sta om zes uur ’s ochtends op en begin met mijn wandeling door het park. Ik weet niet wat ik zie. Alsof ik in een heel surrealistische film ben beland! Dit park is zo ongelofelijk mooi. Het water van de watervallen en meren is blauwer dan blauw en ontzettend helder. De eerste twee uur in het park kom ik weinig mensen tegen. Later in de ochtend wordt het helaas drukke en in de middag was het niet meer te doen. Ik vertrek dus maar. Toch was dit het allermooiste park wat ik ooit heb gezien.
Sarajevo
Vanaf Kroatie rijd ik richting Sarajevo; de hoofdstad van Bosnië. Zodra ik de grens over rijd merk ik een wereld van verschil. Alle faciliteiten in Bosnië zijn gelijk een stuk minder geworden. De wegen zijn slechter, ik heb nergens netwerk en zelfs de mensen zien er hier een stuk getekender uit dan in Kroatië. Langzamerhand rijd ik richt Sarajevo en ik verbaas mij over het grote verschil. Ik zie vele dooie honden langs de weg en brandend afval. Het is nu toch wel echt begonnen. Het luxe verwende Europa hebben we achter ons gelaten. Ik kom in Sarajevo aan en de eerste tien minuten weet ik gewoon niet wat ik zie. Deze hele stad zit vol met kogelgaten en mortier kraters. Ik had wel is wat gehoord over de balkan oorlog maar deze zag ik toch echt ff niet aankomen.
Ik verblijf in hostel Kucha buiten het centrum. Mijn planning was om twee dagen te blijven echter heb ik het zo goed naar mijn zin en zijn de mensen zo tof in het hostel dat het vijf dagen worden. Ik stap, ik schrijf, ik zie en ik geniet. Ik loop nog een halve marathon, bezoek het vervallen olympische dorp en bewonder alle achterbleven oorlog’s littekens. Wat een indrukwekkend stad en wat een verschrikkelijk gastvrije en aardige mensen wonen hier. Na vijf dagen moet ik mijzelf dwingen om door te gaan want ik wil niet te ver achterlopen op schema.
Tegenvaller
Ik vervolg de trip naar Montenegro. Al het goeie wat ik over Bosnië te zeggen heb geldt is tegenovergestelde voor Montenegro. Het enige waarvan ik in dit land heb kunnen genieten zijn de wegen. Je kunt hier prachtig motorrijden door de bergen en hebt eindeloze slangenpassen die je door de gebergtes leiden. Maar naast dit is het verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo ongeïnteresseerde bevolking meegemaakt. Mensen zijn niet behulpzaam en je merkt aan alle kanten dat je niet welkom bent. Ik ben dan ook blij wanneer ik na twee dagen de grens van Kosovo bereik en hier warm ontvangen wordt door de douane.
De komende dagen rij ik verder de Balkan in. Ik wil over een week aan de grens van Istanbul staan dus ik moet een beetje tempo gaan maken! Ciao!
Reis statistieken
- Gereden kilometers: 3700
- dagen onderweg: 24
- Huidige locatie: Pristina, Kosovo
