Ik ben inmiddels bijna twee maanden onderweg en jongens wat gaan we lekker! Ik ben altijd een levensgenieter geweest, maar de afgelopen tijd werd dit toch wel even naar een hoger niveau getild. Momenteel sta ik aan de poorten van Iran en neem ik jullie even mee naar afgelopen weken. Dat doe ik in twee delen. Dit is het eerste deel: van Cappadocië tot aan Georgië. (Heb je het vorige deel gemist? Die vind je hier!)
Het veelbelovende Cappadocië
Vanuit West-Turkije vervolgde ik mijn rit naar het bekende Cappadocië. Veel toeristen komen naar deze magische plek voor het spotten van honderden luchtballonnen bij zonsopgang. Ik had inmiddels veel gehoord en gelezen over deze plek en mijn verwachtingen waren dan ook sky high. Uiteraard kom ik voor een luchtballonvaart, maar ik heb ook vernomen dat er hordes wilde paarden zijn te spotten. Maar als ik, een uur rijden verwijderd van Cappadocië, de ene na de andere bus vol toeristen inhaal, begint het toch te jeuken. Hordes toeristen zijn in mijn ogen funest voor plekken als deze. Als ik aankom in Goremë, het hart van Cappadocië, tref ik aan waar ik bang voor was: Chinatown 2.0. Ik baan mij een weg door flitsende camera’s en tetterende moeders. Gelukkig kom ik snel aan in mijn hostel: Cave Hostel, een van de vele uitgebeitelde hostels in de gebergtes van Goremë. Gelukkig is het één van de betere hostels waar ik tot nu toe heb gezeten. Ik deel de slaapzaal met zestien mensen, stuk voor stuk geweldige lui.
Om half 6 ’s ochtends hoor je de ene na de andere wekker afgaan. Bewapend met een thermoskan koffie loop ik in het donker met een groepje richting het 360 graden uitzichtpunt van Goremë. Het is uiteraard druk als we er aankomen maar we kunnen een goed plekje vinden en om 06:00 begint het schouwspel. Door de zonsopkomst en de oranje gebergtes van Cappadocië krijgt de omgeving een warme roséachtige gloed. Voor ik het weet, ben ik omringt door honderden luchtballonnen. Een bizar beeld. Na een uurtje besluiten we terug te lopen voor het ontbijt op één van de vele dakterrassen in het centrum.
Het Cave Hostel is een geweldige plek en daarnaast ook nog eens spotgoedkoop. Een bed op een slaapzaal kost hier slechts €6. Ik blijf hier nog drie dagen en zet hierna koers richting de D-915: een bergroute die bekend staat als één van de spectaculairste van de wereld.
De D-915 route
Wanneer ik Cappadocië verlaat en richting het oosten van Turkije rijd, beland ik al snel op de snelweg. Ik krijg het niet voor elkaar om off-road te navigeren door dit gebied dus het zijn lange stukken snelweg. Ik slaap in motels langs de snelweg. Het is niet heel interessant maar soms moet je hier ff doorheen om weer bij het avontuur te komen. Na drie dagen kom ik aan bij de D-915 route. En die is niet normaal! De route is 180 kilometer lang en gaat dwars door de immense Turkse gebergtes.
Het is half 10 ’s ochtends als ik aankom bij de voet van het gebergte. Ik heb inmiddels veel over deze route gehoord en gelezen. Gelukkig heb ik goed weer en dat is ook nodig want men raadt het streng af om met slecht weer deze route te rijden. Er zijn geen vangrails, wegmarkering of verkeersborden. Maar goed, daarvoor in de plaats krijg ik wel het allermooiste uitzicht.
Je kunt de D915 twee kanten op rijden. Ik kies ervoor om vanuit centraal Turkije richting de Zwarte Zee te rijden. De eerste kilometers stellen niet veel voor. Ik maak wat hoogtemeters en langzamerhand maakt het asfalt plaats voor een zandweg. Pas na een kilometer of twintig maakt de route zijn reputatie waar. Deze route staat namelijk bekend als een van de gevaarlijkste wegen van de wereld. Van het ene op het andere moment ben ik volledig omringt door bergtoppen en probeer ik mijn weg te vinden over slingerweggetjes. Ik rijd de route langzamerhand uit en probeer tegelijkertijd te genieten van het bizarre uitzicht. Tegen een uur of 8 s’ avonds kom ik aan bij de Zwarte Zee. Ik zoek een eettentje op en drink thee met de lokale bevolking. Later die avond vind ik een slaapplek. Very good day.
[googlemaps https://www.google.com/maps/d/embed?mid=1rWCsW6gkUbgEZ85JUNOb7SNKF_yhyiXp&w=100%&h=580]En door…
De laatste twee dagen in Turkije rijd ik via de Zwarte Zee richting Georgië. Ik heb koers gezet op Batoumi. De stad ligt net over de grens in Georgië en staat bekend als het ‘Las Vegas van Turkije maar dan in Georgië’. Dit heeft veel te maken met het feit dat gokken in Turkije verboden is en dat de Turken dus massaal de grens over gaan om te gokken in Batoumi. Ik boek drie nachten in het lokale hostel. Het voelt goed om weer even onder de mensen te zijn, want ik leefde de afgelopen week een flink geïsoleerd bestaan. We gokken, drinken en feesten. Maar onderaan de streep vind ik Batoumi maar een treurige, toeristische badplaats… Het voelt dan ook goed om Batoumi drie dagen later achter mij te laten en dieper het binnenland van Georgië in te trekken.
