Wat een land, Iran. Niet normaal. In het vorige deel heb ik het één en ander verteld over mijn ervaringen in dit prachtige land. Ik pak de draad op vanaf mijn tijd in de woestijn met een groep mede avonturiers en ontdek Iran op de motor. Heb je het vorige deel gemist? Die vind je hier.
Iran op de motor
Met vijf anderen verblijf ik een aantal dagen in Yadz, in het guesthouse van Mohammed. Hij behandelt ons als familie. Mohammed weet alles van kruiden en specerijen en hij staat erop om ons zijn reinigingsritueel te geven. Dit bestaat uit meerdere dingen snuiven, oproken en drinken. Het is een hele ervaring om je lichaam als het ware van binnenuit te reinigen. Dit gaat gepaard met enorme hoestbuien, zweten en tranen. Na twee uur lang alles eruit ‘gereinigd’ te hebben, ga je samen naar de traditionele hammam en wordt je gewassen en gemasseerd. Ik heb me nog nooit zo ontspannen en schoon gevoeld. Dat was ook wel fijn, na een aantal dagen niet gedoucht te hebben.
Op naar Esfahan, de mooiste stad van Iran.
Het afscheid nemen van de groep valt me zwaar. Maar goed, dit hebben we inmiddels vaker meegemaakt. Het is altijd fijn om een tijd met mensen op te trekken waar je een echte klik mee hebt. Maar toch moet je altijd weer alleen verder op pad en dat is even opstarten. Na twee dagen zit ik er weer lekker in en reis ik naar het zuiden van Iran op de motor. Ik ben onderweg naar de bekende stad Esfahan en de zon. Het is namelijk behoorlijk koud in de Iraanse woestijn.
Esfahan
Esfahan staat bekend als de mooiste stad van Iran. Ze zeggen daarmee geen woord teveel. De stad is super mooi en oogt heel vredig. Ik verblijf hier in een hostel. In het hostel ontmoet ik uiteraard veel andere lui, maar ik wil zo veel mogelijk van de stad zien. Daar ben ik dan ook druk mee. Je hebt hier spectaculaire moskeeën en lokale markten. Hier loop ik nog een keer Marius tegen het lijf, waar ik het in het vorige deel en een interview over heb geschreven. Naast Marius ontmoet ik twee andere interessante mensen, genaamd Paul en Pien. Een stel uit Nederland die met een bus de wereld rond rijden. We ontmoeten elkaar in de stad en drinken koffie. Tot onze verbazing blijkt dat we op bijna de kleinste details na dezelfde route hebben gereden. Later hebben we het over Pakistan, hoe ik erover denk en of het misschien een idee is om samen te rijden. Later blijkt dat de data niet overeenkomen, dus dit feestje kan helaas niet doorgaan.
Het Pakistan-ding.
Ja… Pakistan. Het is wel een ‘dingetje’, dat wordt duidelijk nadat ik andere reizigers spreek. Het zal een stuk heftiger worden dan Iran op de motor. Als je kijkt naar de route is er eigenlijk maar één echt gevaarlijk stuk. Dat is de regio Baloughistan in Pakistan. Een regio waar ik niet omheen kan rijden als ik naar Singapore wil. Inmiddels kan je voor dit gebied geen visum meer krijgen. Mensen die er nog wel doorheen kunnen, hebben een tijd geleden al een visum gefixt.
Ik heb dan ook best veel mensen gesproken die dit niet zo hadden gepland en nu vastzitten in Iran. Naar boven rijden is zo goed als geen optie omdat het daar onwijs koud is. Maar goed, ik heb mijn visum dus ik kan gaan. Maar… op eigen houtje Baloughistan inrijden is geen optie, dus word ik continu bewaakt. De bewaking is geen lullig ventje met een knuppel. Het zijn zwaar bewapende soldaten die mij dag en nacht gaan beveiligen tegen ontvoeringen. Of erger.
Zuidelijkste punt van Iran
Nog even naar Iran. De afgelopen weken ben ik verder naar het zuidelijke punt van Iran op de motor gereden. Ik zie prachtige dorpjes en steden. Ik slaap bij mensen thuis, in m’n tent of in een guesthouse. Hoe verder ik afdaal, hoe meer aandacht ik krijg van locals. Op den duur is het niet meer te houden. Af en toe blijven mensen gewoon een kwartier naast me hangen op de weg totdat ik stop, omdat ze een praatje willen maken. Waar ik ook kom word ik wel uitgenodigd voor een bruiloft, diner of ander feestje. Het is heel leuk en ik ga bijna overal op in, maar uiteindelijk ben ik gewoon te moe en moet ik het aanbod afslaan.
Motor bijna te water
Vanaf het zuidelijkste puntje van Iran neem ik de boot naar het grootste eiland van Iran. De motor past maar net op de boot en hangt gedurende de trip half overboord. Voor de zekerheid worden er nog wat touwen omheen gegooid, maar dit is de meest gestreste rit. Ik heb een hartslag van 300. Het eiland Qeshm is een waar sprookje. Qua landschap heb je hier alles: strand, bergen en woestijn. Dit eiland is perfect voor off-road Iran op de motor. Ik rij dan ook vier dagen door het gebied en slaap onder de sterren. Ik spreek eigenlijk niemand die paar dagen, maar voel me niet eenzaam. Onder reizigers wordt het de ‘freedomshigh’ genoemd, het is niet iets wat ik verzin. Een gevoel van euforie, dankbaarheid, geluk en optimisme. Ik heb deze dagen niks meer nodig dan water, brood, benzine en wat luisterboeken om me ziels gelukkig te voelen.
Pakistan, here I come.
Momenteel verblijf ik aan de grens van Pakistan. Een plek waar de spanning behoorlijk voelbaar is. Over twee dagen sluit ik me aan bij het konvooi wat mij gedurende mijn dagen of weken door Pakistan gaat escorteren. Voor mijn eigen veiligheid slaap ik in gevangenissen of politiebureaus. Dit wordt zwaar en spannend, maar vast een gigantische ervaring. Ik ga het proberen zo goed mogelijk in beeld te brengen en te beschrijven in mijn volgend verhaal!
See ya!
https://www.instagram.com/p/BqNe4APHAZw/
