Gedurende de reis ben ik in vele absurde situaties beland. Terugkijkend op de motorreis, ben ik er vaak goed vanaf gekomen. Was het geluk, was het logisch nadenken, who knows. Het was in ieder geval een avontuur, keer op keer. Voor nu wil ik een verhaal met jullie delen wat zich afspeelt in de Iraanse woestijn. Want je krijgt de meest bijzondere verhalen van overland reizen.
De bijzondere verhalen van overland reizen
In Teheran, de hoofdstad van Iran, verblijf ik in een hostel. Hier ontmoet ik Chilla, een Portugese powerwoman, die zelf met haar verbouwde bus de wereld rond rijdt. We raken aan de praat en hebben vrij snel een goeie klik. Ik vertel haar over mijn plan om de komende dagen door de woestijn te rijden. Chilla vertelde me dat ze zelf een aantal mensen had ontmoet waarmee ze van plan was de volgende dag te vertrekken naar de woestijn. Er gingen geruchten rond over een raveparty in de woestijn.
Raveparty’s en alcohol zijn ten strengste verboden in Iran. Toch smachten de jongere generaties van Iran naar deze vrijheidsbeleving. Dit uit zich in een illegale handel van zelfgestookte wodka en oncontroleerbare feesten in de woestijn. Het is nu al vaker voorgekomen dat er op afgelegen locaties in de woestijn, grote groepen overleden jongeren worden gevonden, die zich massaal hebben vergiftigd met verkeerd gestookte wodka. Het is een probleem waar Iran geen grip op krijgt.
De locatie waar we de locatie krijgen
Ik moet er even over nadenken, maar nadat ik de groep heb ontmoet lijkt het me een leuk avontuur om aan te gaan. Met drie busjes en ikzelf op de motor vertrekken we de volgende middag om vier uur vanuit Teheran. Al vrij snel rijden we de stad uit en begint het donker te worden. In totaal is het zes uur rijden naar de locatie waar we de locatie zouden krijgen voor de raveparty. Een hele indirecte manier, die schijnbaar gebruikelijk is om zo de locatie tot het laatste moment geheim te houden.
Rond tien uur ’s avonds komen we aan bij de eerste locatie. Een wegrestaurant langs de highway, waar we de afgelopen zes uur over hebben gereden. Ik ben compleet gaar van de tocht en inmiddels is de temperatuur tegen het vriespunt gedaald. Na een klein half uurtje krijgen we de locatie van de rave door, nog dik 400 kilometer. Ik twijfel of ik dit ga halen. De locatie ligt ver afgelegen in de woestijn en ik weet dat het nog stukken kouder gaat worden gedurende de rit. Na overleg en een aantal red bull besluit ik het te proberen en als groep rijden we rond half 11 weg bij het wegrestaurant.
Ik rijd vooruit op de groep
Nog geen twee uur later trek ik het niet meer. De kou en vermoeidheid maakt het rijden te gevaarlijk en ik sein naar het andere busje om te stoppen. Ik warm op in het busje en we proberen een plan te bedenken. Uiteindelijk komen we tot het besluit dat ik in hoger tempo de resterende 200 kilometer vooruit rijd. Hierdoor hoef ik minder lang in de kou te rijden en kan ik na 200 kilometer even rusten in een van de vele rusthuisjes aan de zijkant van de weg.
Ik rijd weg van de groep en trek het gas open. Gestaag rijd ik door en constateer dat de geasfalteerde weg langzaam verbrokkelt in verschillende wegen. Door de kou heeft mijn telefoon het inmiddels begeven en ook mij gps begint problemen te krijgen. Ik beland in een lange bocht die opsplitst in twee wegen. Voordat ik het door heb, zit ik op een andere weg die langzaam afbuigt richting de zanderige woestijn. Niks aan de hand. Ik draai rustig om en probeer de doorgaande weg te vinden. Tevergeefs buig ik weer af en voordat ik het doorheb, zie ik langzaam de verlichting van de omringende wegen verdwijnen. Ik raak in de stress en trek het gas open. Bocht na bocht wordt ik langzaam de woestijn in gezogen tot het punt dat ik de volledige coördinatie kwijt ben.
Het houten hutje
Ondanks de kou en het slaapgebrek zit ik vol adrenaline. Ik ben verdwaald en niet zo’n beetje ook. Ik zet de motor stil en probeer rustig te worden, rook veel sigaretten en warm op aan het motorblok. Het is half 2 ’s nachts en besluit door te rijden. Ik blijf de zanderige weg volgen die keer op keer op niks uitkomt. Na vele weggetjes in en uit te rijden, vind ik een houten hutje, waar licht uit de kieren schijnt. Ik open de deur en vind twee Iraanse mannen ingepakt in jassen, kijkend naar een voetbal wedstrijd. Ik kom niet uit m’n woorden, maar de boodschap is duidelijk. De mannen bieden me een deken en thee aan.
Het houten huisje wordt door een brommende generator voorzien van stroom. Ik krijg het voor elkaar mijn telefoon op te laden en kan simpelweg connectie maken via de satelliet verbinding van de tv. Bingo. Mijn locatie bekijkend, zie ik dat ik flink ben afgedwaald. Ik neem contact op met de busjes waar ik oorspronkelijk mee op weg was. Vanuit de busjes krijg ik de coördinaten door van het punt waar ze op af rijden. Ik download een offline map en stop mijn telefoon in mijn oksel waardoor die warm blijft. Vervolgens pak ik me volledig in en vervolg mijn tocht. Ik krijg de aanwijzingen vanuit mijn telefoon door via mijn headset en vrij simpel simpel rij ik af op de coördinaten die ik had ingevoerd. Om half 5 ’s ochtends kom ik aan.
Biddend en wachtend
Ik kom aan in een verlaten handelsdorpje. Wachtend en biddend dat de busjes zullen komen opdagen, zie ik ze twintig minuten later in de verte aankomen. Euforisch van geluk omhels ik de anderen en warm mezelf op in de busjes. Ali, de leider van het groepje, krijgt het bericht door dat er meerdere mensen onderweg zijn naar de plek waar we ons bevinden. We wachten nog twintig minuten en zien in de verte vijf tot op de nok toe gevulde tourbussen aankomen. Ze komen ons met laaiende snelheid voorbij, we springen in de busjes, ik op de motor en volgen de tourbussen.
Mentale trip
Het is half zes ’s ochtends. Langzaamaan begint het licht te worden en rijden we een vallei binnen, waar ik in de verte grote vuren zie branden. We parkeren de voertuigen en voordat ik het doorheb, ben ik omringt met honderden Iraanse locals. Binnen vijf minuten gaat de energie van 0 naar 100 en iedereen begint massaal zijn tenten op te zetten. De vallei veranderde in no-time in een tentenkamp. Van alle kanten komt voedsel en drank voorbij en al snel beginnen de schrale speakers te dreunen, de rave is officieel begonnen.
Ik zie het verschil tussen boven en onder niet meer. Dat komt niet door de drank of drugs, maar de mentale trip waar ik gedurende nacht doorheen ben gegaan, maakt me high. Het verloren koude gevoel van een aantal uur ervoor, vergeleken met de warme surrealistische omgeving waar ik in ben beland, doet me goed. We gaan tot de middag door, waarna iedereen in slaap valt. Wanneer ik wakker word, is het grootste deel van de mensen verdwenen. Inmiddels is het alweer schemerig aan het worden. Samen met de oorspronkelijke groep verblijf ik nog vier dagen in de woestijn. We zien elke dag de zon opkomen en ondergaan en maken nog meer bijzondere verhalen van overland reizen.
