Mijn epische motorreis: van het gastvrije Kosovo naar het magische Turkije

14 oktober 2018door

Mijn reis is in volle gang en ik heb veel meegemaakt de afgelopen weken. Er waren ups en er waren downs, maar vooral ups! Inmiddels heb ik redelijk wat kilometers gereden in Turkije en ben ik nu in het paradijselijke Cappadocië. Lees hier hoe de afgelopen weken zijn verlopen. Heb je part 2 gemist? Lees die hier.

Het gastvrije Kosovo

Ik vervolgde mijn trip richting Kosovo. Een vrij onbekend land en in sommige ogen zelfs geen land. Dit heeft te maken met dat Servië vindt dat het bij Servië hoort, maar Kosovo onafhankelijk wilt zijn. Ik rij vanuit Montenegro richting Kosovo en ik tref bij een verlaten grensovergang twee slapende bewakers aan. Ik tik één van de bewakers op z’n schouder en hij schrikt wakker. De sfeer is relaxt en we roken een sigaret. Na een onderonsje bedank ik de mannen en betreed ik Kosovo.

Bij een aantal grensovergangen heb ik problemen gehad met mijn verzekeringspapieren. Zo zou ik niet de juiste papieren bij mij hebben. Ik heb bij meerdere grensovergangen een nieuwe verzekering aan moeten schaffen. Bij de doorgang naar Kosovo is dit gelukkig niet het geval. Ik vervolg mijn trip richting Pristina, de hoofdstad van Kosovo. Wanneer ik daar aankom zit ik er behoorlijk doorheen. Ik ben helemaal gaar, het is donker en ik moet op zoek naar een slaapplek. Ik sta middenin het chaotische centrum en probeer een plan te maken. Terwijl ik nog niet veel progressie heb geboekt, maak ik een praatje met een local. De man vertelde dat hij een appartement in het centrum te huur heeft staan. Voor drie tientjes mag ik er het hele weekend slapen, inclusief een plek in een garage waar ik mijn motor neer kan zetten. Top!

De burgers van Kosovo zijn naar mijn mening de meest gastvrije mensen van alle landen waar ik tot nu toe doorheen ben gereden. Ik vermaak mij prima in Pristina. Het is de stad met de jongste bevolking van Europa: gemiddeld ligt de leeftijd hier op 26 jaar. Dit betekent dat er veel leuke barretjes, eetcafés en mooie musea zijn. De stad mag dan super gastvrij zijn, wat betreft architectuur is het om te kotsen. Ik heb zelden zo’n lelijke stad gezien, het staat dan ook niet voor niets als de lelijkste stad van Europa bekend.

Na drie dagen verlaat ik Kosovo en rij ik via Griekenland naar de grens van Turkije. Wanneer ik bij deze grensovergang aan kom, merk ik dat het er hier wel een tikkeltje serieuzer aan toe gaat. Het stikt er van de soldaten met joekels van machinegeweren. Toch kom ik er vrij makkelijk vanaf zonder ‘de juiste verzekeringspapieren’ en mag ik Turkije betreden. Ik rij richting Edirne, de eerste grote stad van Turkije. Hier verblijf ik in het Limon Hostel. Het gezelligste hostel, maar dat moet ook wel want het is tevens het enige hostel in Edirne. Ik bezoek meerdere keren de centrale moskee voor de gebeden. Ik ben niet gelovig, maar ik vind het erg mooi om te zien.

Het magische Istanbul

Vanuit Edirne vertrek ik naar Istanbul. Wanneer ik hier aankom ben ik ontzettend positief verrast. Op de één of andere manier had ik een vrij oubollig achtergesteld idee van Istanbul. Niks is minder waar en dit is voor mij op het moment één van de hipste en modernste steden die ik in tijden heb gezien. Ik verblijf in het Soul Hostel in het oude stadsdeel. Een heerlijk hostel met super vriendelijk personeel. Al snel heb ik twee nieuwe moeders die mij dag en nacht willen verzorgen. Op een ochtend word ik wakker en constateer ik dat ze zelfs mijn motor staan te poetsen. Het moet niet gekker worden! In Istanbul probeer ik te leven als een local en de dingen te doen die ik thuis ook doe. Zo sport ik bij een lokale fitnessstudio, schrijf ik artikelen in de universiteitsbibliotheek en ga ik op stap in de lokale nachtclubs.

Istanbul vind ik echt geweldig. Het is wel erg lastig om in een stad van dit formaat, met vijftien miljoen inwoners, te reizen met een motor. Je staat continu in de file en er is weinig ruimte om te keren als je verkeerd rijdt. Daarnaast moet je er ook niet van uitgaan dat je de hele stad gaat kunnen zien. Je moet Istanbul niet zien als een stad, maar als een land. Van noord naar zuid rijden kost je gemakkelijk drie uur. Ik laat vlak voor vertrek mijn motor grondig nakijken bij de BMW-dealer. Het personeel is zeer vriendelijk en iedereen is geïnteresseerd in mijn reis. Tot op de dag van vandaag krijg ik nog berichtjes van ze.

In Istanbul hoor ik veel over de traditionele hammammassage: een traditionele Turkse massage waarbij je van top tot teen wordt gewassen. Na de nodige research besluit ik het te proberen. Ik wil niet voor het halve werk gaan, dus kies ik het allerbeste badhuis uit in Istanbul: de Ayasofya Hürrem Sultan Hamam. Het is het persoonlijke badhuis van de sultan, gelegen naast de blauwe moskee. Het kost me een rib uit mijn lijf, zo’n €130, en ik moet twee dagen wachten tot er een plekje vrij is, maar er staat me dan ook heel wat te wachten. Als ik aankom word ik ontvangen door een team van masseuses. Ik word aangesproken door een enorme Turkse vent. ‘Hi, my name is Yusuf and I’m your personal masseur for today’. Okay dan! Hand in hand lopen we de oase tegemoet. Ik voel mij ongemakkelijk, Yusuf heeft nergens last van. Ik kan een hammam zeker iedereen aanraden. Het is best intiem en in het begin dus vrij ongemakkelijk, maar het went snel. Yusuf is twee uur bezig en ik heb mij nog nooit zó ontspannen en schoon gevoeld.

Ik besluit de laatste dagen dichtbij het hostel te blijven. Ik ontmoet veel interessante mensen. Zo eet ik vaak samen met Elif, een Turks meisje die mij alles kan vertellen over Turkije. We stippelen samen een route uit voor de weg die ik nog door Turkije moet afleggen. Ook ontmoet ik Memed, een gevluchte soldaat uit Pakistan. Memed is gevlucht naar Iran, waar hij de kost verdiend met tatoeëren. Dat is streng verboden in Iran, dus doet hij alles onder de radar in zijn ondergrondse studio. Inmiddels heft Memed zo’n €12.000 bij elkaar gespaard en is hij nu in Istanbul om een visum voor Canada te kopen. Ik spreek met Memed af dat wanneer ik door Iran reis, ik bij hem langs ga om een tattoo te zetten. Dit gaat nog net lukken, want twee maanden later zal hij naar Canada verhuizen.

Mijn avontuur in Istanbul sluit ik af door een flinke avond door het geluid te gaan. Ik bezoek het Red Bull Music Festival, waar meerdere hiphopartiesten optreden. Daarna bezoek ik Club Klein waar die avond Christian Löffler draait, één van mijn favoriete artiesten. Rond half drie kom ik bij de club aan, maar is de deur dicht. Volgens de uitsmijter komt er niemand meer binnen. Ik laat het er niet bij zitten en na drie mislukte pogingen om de uitsmijters om te kopen, loopt er een man in pak naar buiten. De man en ik maken een praatje, ik vertel over mijn reis en hoe mooi ik Istanbul vind. Al snel zegt de beste man dat hij in de nachtclub werkt. Ik vraag voorzichtig of er misschien nog een kans is dat ik naar binnen mag. Hij vraagt of ik alleen ben, loopt naar de uitsmijter en vijf minuten later sta ik te dansen op Christian Löffler! Bingo!

De Malediven van Turkije

Op maandag verlaat ik Istanbul met gemengde gevoelens. Ik heb zin om weer verder te rijden, maar dit is een fantastische stad en ik heb geweldige mensen ontmoet. Ik zet koers richting Lake Salda. Een meer dat bekend staat als de ‘Malediven van Turkije’. Deze tip kreeg ik van Elif. Na drie dagen rijden kom ik aan bij het meer. Het ligt goed verstopt tussen de bergen in het zuiden van Turkije. Elif heeft geen woord te veel gezegd en bij aankomst valt mijn mond open van verbazing. Dit is letterlijk een kopie van de Malediven: hagelwitte stranden en helderblauw water. En het mooiste is dat ik verder niemand anders zie. Ik ben alleen.

Ik besluit een rondje om het meer te rijden om een goede plek te vinden om mijn tent op te zetten. Ik passeer een klein winkeltje waar ik nog wat laatste inkopen kan doen. Terwijl ik met een tas vol brood naar mijn motor sjok, hoor ik achter mij: WELKOM IN TURKIJE! Ik draai me om en zie een enigszins verstrooide kok staan. Ik zeg: dank je wel, wie ben je? De man legt uit dat hij twintig jaar geleden in Nederland heeft gewerkt, maar vanwege problemen met zijn verblijfsvergunning is teruggestuurd. We raken aan de praat en hij nodigt mij uit in zijn café. We drinken behoorlijk, praten en ik maak kennis met zijn familie. Er wordt mij een slaapplek aangeboden, maar ik ben vastberaden vanavond te slapen onder de sterren.

Terwijl ik over Lake Salda rij, valt mijn oog op een plek in de duinen. Mooier kan niet. Tussen de duinen op het hagelwitte strand aan het blauwe water. Echter is deze plek niet makkelijk te bereiken en moest ik er een flink stuk voor door de duinen rijden. Ik besluit het te proberen maar nog geen vijf minuten later zit de motor muurvast. Ik probeer hopeloos de motor los te krijgen maar doordat ik gas geef komt deze alleen nog maar dieper vast te zitten. Ik haal mijn spullen van de motor af en probeer iets te verzinnen. Na veel duwen, trekken en graven krijg ik ‘m na twee uur het zand uit. Een hele opluchting want ik had de hoop al enigszins opgegeven. Verder rijden durf ik niet meer aangezien ik veel modderig zand tussen mij en de magische campingspot zie liggen. Ik keer dus maar om en zet mijn tent ergens anders op in de duinen.

Vanuit mijn tent zie ik de Melkweg. Ik trek een blik bier open en geniet van de rust totdat ik een auto hoor aankomen. Er stappen drie Turkse mannen uit, ik loop hun kant op. Ik bied ze een sigaret aan en we raken in gesprek. Het zijn, net als ik, avonturiers opzoek naar een slaapplek! Lucky me, want deze mannen zijn uitstekend voorbereid. Ik word al snel uitgenodigd voor het kampvuur. De mannen hebben eten voor tien en wijn voor twintig.

De komende weken reis ik verder door Turkije. Ik rij via Cappadocië, waar ik mee ga met de beroemde luchtballonnen en ik ga op zoek naar wilde paarden. Via de bekende D915-route reis ik verder richting de Zwarte Zee om daar de grens over te steken naar Georgië. Hierna verblijf ik een aantal dagen in Batumi, deze stad staat bekent als het Las Vegas van Turkije in Georgië! So stay tuned!