Wat voel ik me onzeker. Ik sta in het startvak van het trailrunfestival Hochkönigman, dat plaatsvindt in Maria Alm. Het charmante dorp ligt in het prachtige Salzburgerland, in mijn favoriete vakantieland Oostenrijk. Over vijf minuten slaat de klok 7:00 uur en start ik aan mijn eerste, officiële trailrun. Aangezien ik mezelf graag uitdaag en de grenzen opzoek van mijn fysieke en mentale mogelijkheden, heb ik me ingeschreven voor een uitdagende trailrun. De Marathon Trail van maar liefst 49,9 kilometer én meer dan 3000 hoogtemeters. Zo vlak voor de start overheerst maar één vraag: wat staat me de komende uren te wachten?
Trailrunnen versus hiken
Het startschot klinkt. De rookmachine doet zijn werk en tientallen, enthousiaste trailrunners maken hun eerste meters door de blauwe rook. Na vijf minuten kijk ik verbaast naar links. De man naast me wandelt. Met enige twijfel in mijn hoofd moet ik denken aan de tip die ik een week geleden kreeg. “Wanneer wandelen even snel is als hardlopen, ga dan direct wandelen.” Een beetje gek. Misschien zelfs teleurstellend. Ik wil graag hard. Afzien van begin tot eind. En nu? Wandelen? Uren later weet ik het zeker: ik was naïef, onwetend. Wandelen, of beter gezegd hiken, hoort bij trailrunnen. Sterker nog: bergop is ‘hike-modus’ de regel, hardlopen de uitzondering.
Nordic Walking
Geen idee wanneer ik ze ga gebruiken, maar ik heb ze in mijn rugtas. Een week voor vertrek waren ze binnen. Ik heb ze afgelopen week welgeteld één keer getest. Hoe gebruik ik ze eigenlijk? Na een blik om me heen, weet ik dat de meerderheid al overstag is. De twijfel slaat (weer) toe. Achja, ik kan ze altijd weer terug doen. Dus hup, rugtas af. Daar zijn ze dan. Mijn Black Diamond trailrunningstokken. Van carbon, en daardoor niet goedkoop. Ik klap ze uit, klik ze vast en ga als een toegewijd Nordic Walker de berg op. Zeker op de steile, langere stukken ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik de stokken heb. Ik blijf rechtop lopen, zak niet door mijn rug, ontlast mijn benen en ik heb sneller balans op technische stukken. Trailrunningstokken handig voor zo’n lange trailrun? Nee, een must.
Streeftijd
Als voormalig topsporter weet ik niet beter: resultaat telt. En dat resultaat omschrijft zich het beste in cijfers. Maar ja, ik neem voor het eerst deel aan een trailrun. Ik loop voor de eerste keer meer dan een marathon. En dat dan ook nog eens in de Oostenrijkse Alpen. Een specifieke streeftijd is lastig. Dus bepaal ik een window waarin ik denk te finishen. Ik gok dat ik er tussen de 7,5 tot 9 uur over doe. Tijdens de trailrun krijg ik een inzicht. Een verfrissend inzicht: de tijd doet er niet toe. De wens om binnen een bepaalde tijd binnen te komen valt helemaal weg. Ik geniet van de tijd dat ik onderweg ben. Los van de aanstaande komst van de man met de hamer, is langer misschien alleen maar beter. Meer tijd in de bergen, langer mooie uitzichten. Wat wil je nog meer?
Finish
Mijn vader staat me met trotse blik op te wachten bij de laatste meters van de trailrun. Na 8 uur en 52 seconden stap ik over de finish. Een intense knuffel volgt. En een plons in het heerlijk, koude bad. Wat een bijzondere ervaring was de trailrun. Het voelde als een groot avontuur. Ik vond het heerlijk om op mezelf aangewezen te zijn. Geen afleiding. ‘Gewoon’ van A naar B. De eenvoud die in trailrunnen zit. Buiten zijn. In de natuur. Lopend in de bergen. Wat ben ik fan van deze sport. Een nieuwe verslaving is geboren!
