Een jaar lang alleen reizen, je eigen grenzen opzoeken en die van de landen. Dat is wat Carmen Schuurman heeft besloten om te doen. In haar eentje de wereld rondreizen. Deze bijzondere ervaringen heeft zij gebundeld in een boek. En daar zijn wij maar wat blij mee. In haar boek lees je alles over wat zij meemaakte tijdens haar reis, de persoonlijke ontwikkelingen en hoe het is om in je eentje te reizen. Wij mochten haar interviewen en dit is het resultaat.
Soloreizigster Carmen Schuurman
Wie ben je en waar kennen mensen jou van?
Ik ben Carmen, 26 jaar en ik woon in Amsterdam. Ik werk bij een mediabureau als specialist in audio- en videocampagnes. Mensen kennen mij als het meisje dat in haar eentje een jaar rond de wereld heeft gereisd en daar een boek over heeft geschreven: 1 jaar, 164 bestemmingen.
Waarom wilde je graag een jaar lang alleen gaan reizen? Hoe kwam je op het idee?
Na mijn HBO opleiding begon ik op vrij vroege leeftijd, 21 jaar, met werken bij RTL Nederland. Ik kreeg mooie doorgroeikansen en had eigenlijk alles op een rijtje. Een goede baan, een studio in Amsterdam, een vriend, leuke vriendinnen. Kortom, een leuk leven. Toch heb ik altijd een soort drijfveer, ik moet een doel hebben. Nu alles zo’n beetje was gelukt, moest er een nieuwe focus komen. Mijn relatie ging uit en ik maakte wat korte reizen met mijn broer naar Costa Rica en Cuba. Toen is het idee ontstaan om dit wat grootschaliger aan te pakken. Wat als ik alles eens achter me laat en in mijn eentje de wereld in ga trekken? Daarna zie ik toch wel weer? Ik kan mijn hele leven nog werken. Zo gezegd, zo gedaan.
Geld sparen was één. Dat ging aardig goed. Daarna nam ik ontslag, zocht een huurder voor mijn studio, verkocht mijn auto en boekte een ticket naar Bangkok. Het idee was een jaar weg te blijven, maar dit was geen hard commitment met mezelf. Als het geld eerder op is, ga ik korter. Ik ga niet besparen om precies een jaar rond te maken. Als ik onderweg wil werken, blijf ik misschien wel langer. Het gevoel dat ik het me kon permitteren om mijn eigen droom te gaan verwezenlijken en mijn eigen koers te bepalen zonder verplichtingen gaf me vleugels.
Hoe was het voor jou om alleen te reizen? Tegen welke dingen ben je aan gelopen en wat viel er juist heel erg mee?
Weinig plannen, leven in het moment en niet weten wat de volgende dag zal brengen, zijn de voordelen van soloreizen. Het niet hoeven wachten op anderen, ultiem genieten van een toeristloze natuurwandeling, uitslapen of vroeg naar bed, niemand die je tegenhoudt. Accommodatie alvast boeken of van de situatie laten afhangen? Kortom, ongekende vrijheid. Waar anderen angstige wendingen of onzekerheden in het leven zien, voelde ik me gezegend met een flinke dosis onafhankelijkheid. Plus als je alleen bent, is socializen heel simpel. Zowel met medereizigers als met locals. Dat is toch anders als je als stel of samen met een vriend reist. Toch ben ik ook niet zoveel alleen geweest. Vooral in Azië krioelt het van de backpackers en in andere continenten had ik vaak reismaatjes voor een langere periode of sliep ik bij lokale mensen thuis.
Natuurlijk heb ik wel momenten gehad dat solo zijn niet altijd even makkelijk is. Zo was ik een keer beland op een eiland in de Filipijnen. Ik had geen flauw idee wat er te doen zou zijn en het was een volstrekt karakterloze en drukke plaats, vol met toeristenbureaus en verkeer dat allemaal door één straat moest. Het nachtleven was ook niet om over naar huis te schrijven. Op dat soort momenten begon ik maar een gesprek met mezelf. “Ha Carmen, fijn je stem te horen… Nee, je bent prima verstaanbaar hoor. Heb jij vandaag weer een boeiende column kunnen schrijven voor onze buitengewoon populaire reiskrant? Ja, zeker, voor jullie graag.” Uiteindelijk komt er wel weer een plan en krijg ik weer genoeg reislust en doorzettingsvermogen.
Het moeilijkste van soloreizen is dat je alle keuzes zelf moet maken. Dit klinkt als een luxe probleem, dat is het ook, maar dat kan soms verdomd lastig zijn. Er zijn zoveel opties, routes, accommodaties. Als je samen bent, kan je overleggen en ga je sneller mee met het idee van een ander. Tot slot had ik aan het eind van mijn reis wel moeite met nieuwe mensen leren kennen. Weer het verhaal wie je bent, hoelang je al onderweg bent, waar je bent geweest and so on… Tegelijkertijd wil je ook weer niet alleen zijn. Dat was dan wel tegenstrijdig.
Wat heb je geleerd tijdens je reis?
Heel veel. Deze reis heeft bijgedragen aan de meeste levenslessen. Zoals beschreven, je maakt alle keuzes zelf, je ontdekt waar de gevaren liggen en hoe je verstandig met geld om kunt gaan. Soms gaan er dingen mis, dat los je dan weer op. Zelfredzaamheid, oplossingsvermogen en relativering zijn belangrijke kernpunten geweest. Vooral dat laatste. Je kunt tegenslagen veel beter verwerken. Dat merkte ik vooral toen ik terugkwam. Overal is altijd wel weer een oplossing of uitweg voor. Er zijn altijd mensen die het veel zwaarder hebben getroffen. Ook zo’n voorbeeld: voor mijn reis kon ik goed balen als de tram een paar minuten vertraging had. Als ik nu een half uur moet wachten door een defecte trein, denk ik: dat valt toch hartstikke mee?
Je geeft aan dat er in je boek een aantal grappige, vreemde, verrassende en spannende situaties worden beschreven. Wat zijn de momenten die daar het meeste uitspringen?
Vreemde situatie:
Laat arriveerde ik in een hostel ergens in een klein plaatsje in Peru. Ik was moe, dus snel even inchecken, douchen en in bed een beetje lezen of schrijven. Maar het werd allemaal wel heel vreemd. In eerste instantie was niemand in het hele hostel of de binnenplaats te bekennen. Ik riep: ‘’Hola!’’, maar ik hoorde mijn eigen stem in een echo terugkaatsen. Na een aantal minuten kwam een mannetje aanzetten. Of ik de kamer even wilde zien? ‘’Por favor’’, zei ik trots. De man was helemaal in zijn hum, uiterst vrolijk en vriendelijk, maar ook een ontzettend wonderlijk type. De kamer bestond uit vier luchtbedden in de opstelling van twee stapelbedden. Verder zat er geen deur in. Het maakte me eigenlijk allemaal niet zoveel uit. ‘’Está bien’’, zei ik.
Het werd nog vreemder wanneer de man vroeg hoeveel ik wilde betalen voor de overnachting. Dat had ik in al die maanden nog nooit meegemaakt. Ik gaf hem dertig soles en hij leek tevreden. Koffie. Dat leek me wel wat toen ik de volgende ochtend naar beneden liep. Weer niemand te bekennen dus ik begon een beetje te fluiten. ‘’Buenos días senorita,’’ hoorde ik ineens een oude man achter me zeggen. Dat zal zijn vader wel zijn. Ik vroeg of ergens koffie te krijgen is. De vriendelijke Peruaan legde me uit dat er een ‘supermercado’ om de hoek is, waar ik dan van die oploszakjes kan kopen. Er was daar een keukentje en dan zou hij me wel uitleggen hoe het moest.
Wanneer ik de straat op liep, kwam ik er meteen ook achter dat het hostel dat ik had geboekt een deurbel verder was. Dat verklaarde een hoop… Toen ik terugkeerde met de zakjes oploskoffie ontstond een fraai schouwspel. De man had zelf geen idee hoe hij zoiets moest doen. Het keukentje zag eruit alsof geen mens er jaren een voet had neergezet. Hij wees naar een magnetron en bedoelde dat ik daar dan een kopje met koud water in moest opwarmen. Dit wordt natuurlijk niks. Ik zag een soort pan en een gasstel en zei tegen de man dat het misschien beter is om het water te koken in het pannetje. Daar was hij het wel met me eens. De koffie was uiteraard niet te zuipen, maar het was toch wel gemoedelijk met die oude heer in de vroege morgen.
Spannende situatie:
Ik boekte een vlucht van Peru naar Colombia, maar vergat een bewijs te vergaren dat ik het land op een bepaald moment weer zou verlaten. Hierdoor kreeg ik tijdens het inchecken geen boardingpas en mocht ik mijn vlucht niet meer halen. Ik stapte uit de rij en begon als een bezetene in te loggen op het wifi-netwerk om een ‘fake’ busticket te boeken op een bepaalde datum naar Ecuador. Dit lukte niet, de verbinding was traag en de laatste persoon zette al zijn koffer op de bagageband. Ik had nog 26 minuten voor mijn vlucht ging. Ineens kwam uit het niets een man op me af. ‘’Cual es el problema?’’ vroeg hij. Hij begon wat heen en weer te bellen en ineens had hij een boardingpas voor mij versierd. Hij gebaarde dat ik achter hem aan moest rennen. Ik dacht eerst nog: waarom wilt deze man mij in godsnaam helpen? Maar daar kwam snel een antwoord op toen hij mij de weg wees naar een ATM om veertig dollar voor hem te pinnen.
Door alle haast en stress pinde ik per ongeluk maar twintig dollar. Ik gaf het aan de man en rukte mijn boardingpas uit zijn handen. Ik had zojuist dus een officier omgekocht, of eigenlijk afgeperst want ik had maar de helft gegeven. Vervolgens ben ik als een soort streaker in een voetbalstadion onder alle lintjes gerend bij lange wachtrijen bij de paspoortcontrole en bagagecheck. Eenmaal in het vliegtuig spookten de volgende vragen door mijn hoofd: hoezo vertrekken we niet? Zullen ze nu doorhebben dat ik hier illegaal ben ingestapt? Hebben de behulpzame, corrupte officieren drugs in mijn backpack gestopt en zijn die nu gevonden? Is mijn backpack überhaupt wel door de incheckbalie gekomen? Als we ooit opstijgen, hoe kom ik straks door de douane in Colombia zonder uit-ticket? Zal het hostel dat ik heb geboekt wel open zijn als ik midden in de nacht aankom door deze vertraging? Hoe dit verder afliep lees je in mijn boek.
Wat is de grootste tegenslag die je hebt gehad en wat is je grootste geluksmomentje?
Dit is een leuke vraag, want tegenslagen leveren weer de grootste geluksmomenten op. Ik was in Nieuw-Zeeland in de winterperiode, waardoor sommige dingen dicht zijn, afgelast worden en bepaalde wegen waren gesloten vanwege het weer. Zo zat ik na een tweedaagse trekking letterlijk vastgesneeuwd in een kleine plaats op het Zuidereiland. Ik reisde met een camper samen met een reisgenoot en we wilden naar Milford Sound om een cruise te doen door de fjorden. Maar de weg was dicht door extreme sneeuwval en lawinegevaar. Twee keer per dag komt een update van de overheid over de status van de weg. Stipt op het punt van publicatie staan we scherp om te volgen of er iets gebeuren gaat, maar de boodschap blijft dagenlang hetzelfde: “Te Anau – Milford closed. With next storm forecast likely closures/delays over the weekend.”
We komen tot de ontdekking dat de weg tot de tunnel wel open is en besluiten deze eens te verkennen. Zonder verwachting rijden we door scenes uit Lord of the Rings en het landschap verandert na elke bocht. Wolken, mist en sneeuw kleden deze contreien. Uiteindelijk maken we een hike naar een meer, wat ver tussen de bossen en bergen ligt. We worden getrakteerd op een waar natuurschoon, spooky door de mist wat het nog mysterieuzer maakt. Hieruit volgen nog een aantal hikes en we zijn overal de enige.
Een ander voorbeeld is dat we een ‘heli-hike’ boekten. Een helikoptervlucht naar de top van een gletsjer plus een klim door het ijs met iceboots en spikes. Dit werd telkens verplaatst en uiteindelijk gecanceld vanwege een storm tussen de gletsjertoppen. Vervolgens schijnen we toevallig in het dorp te zitten waar mijn reisgenoot’s ex werkt in een skigebied. De volgende dag sta ik op een snowboard de pistes in Nieuw-Zeeland te trotseren. We hoeven helemaal niets te betalen, lenen skikleding en een board, mogen blijven slapen en eten. Terwijl de ‘heli-hike’ een vermogen kostte.
Wat is de allermooiste bestemming in jouw reisavontuur?
Dat is heel moeilijk te zeggen, omdat ik op zoveel verschillende plekken ben geweest in wisselende seizoenen. Het één is niet met het ander te vergelijken. Maar als ik echt moet kiezen, dan is het toch wel het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Of het Andesgebergte in Peru. Zie je, daar ga ik al.
Zou je het nog een keer doen? Zo ja, wat zou je anders/ hetzelfde doen?
Ik ga zeker nog meerdere reizen maken, maar de ervaring van alleen een jaar rond de wereld heb ik in de pocket. Hier kan ik mijn hele leven nog op teren. Als ik weer een langere tijd weg wil gaan, dan zou ik het samen met iemand doen. Puur om die ervaring ook te hebben en de avonturen te delen met iemand.
Waarom zou volgens jou iedereen moeten gaan reizen en misschien zelfs wel alleen moeten gaan reizen? Heb je daar tips bij?
Niet iedereen hoeft natuurlijk per se te reizen. Voor sommigen is het niet weggelegd. Maar ik zou het wel iedereen aanraden. Als je eraan denkt ook zo’n lange reis te maken, twijfel niet en ga! Het is niet alleen leuk, maar je leert er ook enorm veel van. Daarnaast zou ik adviseren niet al te veel te plannen of vast te leggen. Soms heb je ineens een idee waarnaartoe te gaan of je ontmoet mensen die een bepaalde richting kiezen. Dan is het zonde als je al een vlucht hebt geboekt. Ook zou ik als tip meegeven om echt de lokale dingen op te zoeken. Niet alleen de standaard backpackactiviteiten ondernemen. Ga bijvoorbeeld een taal leren, bij families slapen, pak lokaal transport, doe een kookcursus of misschien zelfs vrijwilligerswerk. Op deze manier kom je echt in het leven van het onbekende en kan je alles heel goed relativeren wanneer je weer terugkeert naar Nederland.
Vat je reis samen in één woord
Avontuur!
Enthousiast geworden van deze verhalen? Lees er nog meer in haar nieuwe boek ‘1 jaar, 164 bestemmingen‘. Wie weet sta jij volgend jaar op Schiphol om jouw droom waar te maken!
