We weten allemaal wat wintersporten is. Sporten in gebieden waar er sneeuw te vinden is. In Amerika doen ze dat op de manier waarop Amerika bekend staat. Nét even anders en nét wat heftiger dan normaal. Hier hebben ze een tamelijk ongewoon event dat jaarlijks terugkomt; de Last Skier Standing Race. Wat je je hierbij moet voorstellen? Wij gaan het je proberen uit te leggen. Eén ding is zeker. Het spreekwoord ‘Doorgaan tot je erbij neervalt’ komt hier heel goed van pas.
Last Standing Skier Race; gaan tot je niet meer kan
Om het even kort uit te leggen wat het is: het is de bedoeling om zo lang mogelijk door te gaan totdat je écht niet meer kan. Dit betekent dat vanaf de start van het event constant geskied wordt. Het gebied waar de skiërs tot het uiterste gaan is in Black Mountain Ski Area. Het is een rustige heuvel met een jaren tachtig uitstraling, waar je een parcours aflegt van 1.000 verticale voet (dit is zo’n 305 meter). Tussen de rondes door heb je 15 tot 30 minuten de tijd om even wat te eten, sokken te wisselen en zelfs om een powernap te doen. Je maakt uiteraard geen gebruik van een lift. Elk uur ben je dus aan het klimmen en afdalen, tot je zelf aangeeft niet meer te kunnen. En daar betalen de deelnemers dan 125 dollar voor.
Hoe kom je op dit idee?
Ja dat vroegen wij ons ook af. Last Skier Standing is het geestenkind van Andrew Drummond. Hij is een 39 jarige ultrarunner en skimo-racer uit Jackson, New Hampshire. Hij had een winkel genaamd Ski The Whites, die skiuitrusting verkocht. Het doel van deze winkel was om de regionale gemeenschap van duursporters te helpen en te stimuleren. De inspiratie voor dit event haalde hij uit de Big Dog Backyard Ultra race in Tennessee. De deelnemers moesten daarbij elk uur een rondje van vier mijl afleggen (bijna 6,5 kilometer). Na dit rondje moesten ze zich wassen en spoelen. En net zolang tot er mensen afvielen.
Eck en Arnold, de finalisten van The Last Standing Skiër Race
Je zou het maar bedenken; meedoen aan deze race. Ben Eck en Jerimy Arnold hadden dit idee wél bedacht. En uitgevoerd. In 2020 hadden ze om 22.00u al 18 rondes tegen elkaar gestreden om de titel: Finisher. De maandagavond daarop hadden de twee skiërs de vorige winnaar al met 25 rondjes ingehaald. Op dat moment hadden ze 150 mijl achter de rug en meer dan twee keer de hoogtestijging van de Mount Everest beklommen. En dat allemaal achter elkaar aan.
Ongunstige omstandigheden
In het jaar 2020 waren de omstandigheden best ongunstig. In de tweede nacht hadden de deelnemers te maken met harde windvlagen en temperaturen onder de nul. De top van het parcours was daarbij bezaaid met rotsen en moguls (een soort buckels). Hierdoor was het erg moeilijk om te kunnen navigeren. En dat is wel belangrijk natuurlijk.
Een halve voorbereiding is …
Je weet wat ze zeggen. Een goede voorbereiding is het halve werk. Voor Eck moet dit misschien even worden omgedraaid. De halve voorbereiding is het hele werk. De enige echte training die hij namelijk heeft gehad, is een huttentocht in Colorado. Ook zijn kleding was niet je van het. Hij kwam aan in een berenkostuum en skiet daar wel 25 rondjes in. Zoals hij zelf zegt: “Je hoeft niet de meest fitte te zijn, je moet gewoon fit genoeg zijn en misschien iets te dom of koppig om lang te blijven.”
And the winner is
Na het 60e rondje te hebben gehaald, zag Eck dat Arnold dat hij zijn schoenen uittrok. En het leek alsof dit de laatste keer zou kunnen zijn. En ja hoor, even later kwam Arnold naar Eck toe om te zeggen dat hij klaar was. Eck ging daarna op weg naar zijn 61e rondje: zijn overwinningsronde.
En, iets voor jou? We zijn erg benieuwd of jij dit ook zou doen?
